Ад такой прапановы я раззлаваўся, а ён засмяяўся: «Ды сімвалічна, на пляшку...» Я махнуў рукой — і мы заклаліся на пляшку каньяку.

Праз нейкі час мая жонка пачала заўважаць у галантных кампліментах бліскучага журналіста эратычны падтэкст — і стала павялічваць у адносінах з ім дыстанцыю. Тактоўна, але няўмольна: далей і далей. Ужо тады, у тыя маладыя нашы гады ў адносінах мужчыны і жанчыны, у самых тонкасцях гэтых адносін, у іх мімалётнасцях і нюансах Яўген Дамінікавіч быў прафесіяналам, таму адчуў подых паразы. Каб пазбегнуць яе, ён выклікаў па тэлефоне сваю каханку. Зразумела, выклікаў употай ад усіх, зрабіўшы выгляд, нібы каханка сама дазналася ў некага, дзе ён ёсць — і прыскакала. Ну, а поруч з каханкай якія могуць быць заляцанні да чужых жонак? «Пантэра раўнівая... — пажаліўся Яўген Дамінікавіч. — Вочы можа выдраць...»

3 гэтага вынікала, што ў нашай дамове ўзніклі форс-мажорныя абставіны, за якія абодва бакі не могуць несці адказнасці.

Але Будзінас не быў бы Будзінасам, калі б на гэтым усё і скончылася.

Кожны тыдзень у рэдакцыі на так званых лятучках абмяркоўваліся матэрыялы, надрукаваныя ў газеце, і выбіраўся з усіх найлепшы, які вывешваўся на дошку каля кабінета галоўнага рэдактара, каб усе той матэрыял чыталі і па ім вучыліся пісаць. Пасля з найлепшых матэрыялаў тыдня выбіраўся найлепшы матэрыял месяца, які ўжо не проста вісеў на дошцы, а перадаваўся ў бухгалтэрыю, дзе аўтар атрымліваў прэмію: 30, 40, а то і 50 рублёў— немалыя на той час гроіпы. I вось літаральна праз тыдзень пасля згаданай вечарыны такім матэрыялам быў прызнаны мой артыкул, на абмеркаванні якога Будзінас пры ўсіх павіншаваў мяне і папрасіў у галоўнага рэдактара дазволу ўручыць мне, апроч прэміі рэдакцыйнай (гэтак яму, маўляў, мой артыкул глянуўся) прэмію асабістую: пляшку каньяку, які жыватворна ўздзейнічае на мазгавыя звіліны і надае лёгкасці ў чалавечых адносінах... Галоўны рэдактар, які таксама прысутнічаў на згаданай вечарыне, дазволіў уручыць асабістую будзінаўскую прэмію і нават сказаў сакратарцы, каб нарэзала лімончык.

Масліны

У савецкія часы, калі ты не сябраваў з кім-небудзь сам, табе знаходзілі сябра ці партыя, ці камсамол, ці КГБ.

Рэдакцыя беларускай рэспубліканскай маладзёжнай газеты «Знамя юности» сябравала з рэдакцыяй літоўскай рэспубліканскай маладзёжнай газеты «Komjaunimo tiesa» («Камсамольская праўда»). Два разы на год абедзве рэдакцыі збіраліся разам, каб дзяліцца вопытам. Дзяліліся так: адзін раз літоўцы прыязджалі напівацца да нас, другім разам мы ехалі напівацца да літоўцаў. Нешта там, канешне, было яшчэ, апроч п'янкі, але што там яшчэ было, апроч п'янкі, немагчыма ўспомніць.

Адным разам, калі мы пабывалі ў гасцях у літоўскіх сяброў і нас ужо, як дровы, пагрузілі ў аўтобус, каб выправіць дахаты, намеснік адказнага сакратара рэдакцыі газеты «Знамя юности» Віктар Ледзенеў раптам заявіў, што нікуды ён не паедзе, бо яшчэ не з усімі літоўцамі і не ўсім падзяліўся. «Не з усімі!.. Не ўсім!..» — дружна закрычалі пад вокнамі аўтобуса гасцінныя літоўцы, асабліва дзве літоўкі, і Ледзенеў ва ўпор спытаў мяне: «Ты са мной?..»

Паслаць яго куды-небудзь я не мог па трох, як мінімум, прычынах: працаваў я тады таксама ў сакратарыяце, гэта першае; Віктар Ледзенеў быў не проста маім начальнікам, а сябрам, гэта другое; ну, і яшчэ дзве літоўкі...

Карацей, як нас ні адгаворвалі неабыякавыя да нашага лёсу калегі і як ні запалохвалі карнымі санкцыямі галоўны рэдактар з адказным сакратаром, мы ў Мінск не паехалі.

Трэцім застаўся з намі ў вечаровай Вільні — па сямейных, як ён сказаў, абставінах — Яўтен Будзінас.

Памылку сваю мы ўсвядомілі адразу.